Φτιάχνεται κάτι καλό, αλλά θέλει ρεαλισμό και υπομονή. Υπάρχει;

Γράφει ο Αλέξης Σαββόπουλος

Το ποδόσφαιρο είναι όμορφο άθλημα αλλά δεν είναι και το πιο δίκαιο στον κόσμο. Επιβεβαιώθηκε και χθες τούτο στον αγώνα του Άρη με τον Παναθηναϊκό. Δεν κέρδισε η καλύτερη ομάδα, αυτή που είχε τις περισσότερες ευκαιρίες, δοκάρι και ήταν απόλυτα διαβασμένη στο τι θα κληθεί να αντιμετωπίσει στο παιχνίδι.

Σαν να σου λέει κάποια αόρατη δύναμη, πήρες το τρίποντο στις καθυστερήσεις στο Ηράκλειο, στο παίρνω πίσω στο επόμενο ματς. Κατάφωρη αδικία αλλά κακά τα ψέματα, το έφτασε ο ίδιος ο Άρης στην κόψη του ξυραφιού με την αδυναμία του να το τελειώσει νωρίτερα στις ευκαιρίες που έκανε. Έλλειψη δυνάμεων όπως άφησε να εννοηθεί ο Παντελίδης;

Απροσεξία, έλλειψη καθαρού μυαλού; Ότι κι αν ισχύει, η ουσία είναι ότι χάθηκαν άλλοι δυο βαθμοί και η ομάδα παραμένει δίχως νίκη σε ντέρμπι, χάνοντας παράλληλα την ευκαιρία να εδραιωθεί στην 5άδα και να στοχεύσει από χθες και πιο ψηλά.

Σαν να θέλουν οι κίτρινοι να το κάνουν πιο δύσκολο από αυτό που φαίνεται ότι μπορούν. Γιατί δυνατότητες υπάρχουν, η ποιότητα είναι δεδομένη και με 2-3 στοχευμένες προσθήκες τον Γενάρη θα υπάρχουν και άλλες επιλογές για να διεκδικήσει τον στόχο της ευρωπαϊκής εξόδου.

Από χθες προκύπτουν 2-3 πολύ θετικά στοιχεία στο παιχνίδι του Άρη που σημαίνει ότι έχει ακόμη να… δώσει. Καταρχάς προκύπτει μια σαφής πρόθεση από τον Παντελίδη να ανεβάσει την πίεση μέχρι τον αντίπαλο τερματοφύλακα, σε σχέση με τον προκάτοχό του. Το έκανε υποδειγματικά στο πρώτο ημίχρονο, πνίγοντας τον Παναθηναϊκό που δεν μπορούσε να περάσει τη σέντρα. Συν τω χρόνω θα μπορεί να το κάνει για παραπάνω από 60΄ αφού είναι φανερό ότι η ομάδα δεν είναι δουλεμένη στις υψηλές εντάσεις και δεν είχε τα κουράγια και να πιέσει στο δεύτερο ημίχρονο και να έχει το καθαρό μυαλό στις φάσεις που δημιούργησε. Εξ΄ ου και η οπισθοχώρησε στο τέλος.

Το καταπληκτικό πρώτο ημίχρονο οφείλεται και σε δυο άλλα επιμέρους ζητήματα. Στο πάθος και τη δύναμη που έβγαλαν οι παίκτες του Παντελίδη παίρνοντας όλες σχεδόν τις πρώτες και δεύτερες μπάλες, χαρακτηριστικό που απουσίαζε αφού ήταν άλλος ο προσανατολισμός στο παιχνίδι του αλλά και στο φοβερό ματς που έκαναν Σιώπης και Μπάσα. Ειδικά για τον δεύτερο ήταν το καλύτερο ματς στη σεζόν και η εξήγηση γιατί τον έφερε στην Θεσσαλονίκη ο Άρης.

Ακόμη και στο χαμηλότερης έντασης δεύτερο ημίχρονο, πάλι ο Άρης ήταν η ομάδα που απειλούσε αφήνοντας συνειδητά τον αντίπαλο να έχει την κατοχή η οποία ήταν όμως φλύαρη και δεν μετουσιωνόταν σε καθαρές ευκαιρίες. Απλά δεν κατάφερε να τελειώσει τις φάσεις και σταμάτησε πάλι και στα δοκάρια. Ίσως να έπρεπε να μπει ο Μαρτίνες νωρίτερα ή κάποιος άλλος. Όσα ξέρει ο νοικοκύρης δεν τα ξέρει ο κόσμος όλος.

Ακούγονται διάφορα από χθες για τους παίκτες, την τακτική του προπονητή, γιατί έβαλε τρεις στόπερ στο τέλος κτλ. Αντιλαμβάνομαι τις προσδοκίες που έχουν καλλιεργηθεί απόρροια των ικανοτήτων της ομάδας και είναι δείγμα μεγάλης ομάδας να υπάρχουν απαιτήσεις, αλλά όπως και στη ζωή έτσι και στο ποδόσφαιρο χρειάζεται μέτρο και ψυχραιμία στη διαχείριση των αποτελεσμάτων. Με το μικρότερο μπάτζετ σε σχέση με τους άλλους μεγάλους, είναι φανερό ότι δημιουργείται κάτι καλό. Μια ομάδα που σύντομα θα παίξει ακόμη καλύτερα και είναι αυτή τη στιγμή- με τις όποιες άδικες απώλειες που είχε (Πανιώνιο, Γιάννινα, ΠΑΟΚ και χθες)- μέσα στον στόχο της. Ο Άρης έχει… πληρώσει στο παρελθόν τον κανιβαλισμό των παικτών, την θεοποίηση ή καχυποψία στο πρόσωπο του προπονητή, την στοχοποιημένη κριτική. Είναι μια παθογένεια που θέριεψε ένεκα των δύσκολων χρόνων που πέρασε το club. Όταν όμως βλέπεις ότι δημιουργείται μια ομάδα με προοπτική που χαίρεται όλη η Ελλάδα να παρακολουθεί, οφείλεις, οι απαιτήσεις να είναι βασισμένες στον ρεαλισμό. Η Ρώμη άλλωστε δεν χτίστηκε σε μια νύχτα…

Τραβηγμένο το δεύτερο πέναλτι που πήρε ο Άρης αλλά δεν ευθύνεται η ομάδα που ο Τζιοβάρας έχει κακή θέση. Το ίδιο τραβηγμένο από τα μαλλιά- ου μην και ανύπαρκτο- είναι και το πέναλτι που… εκμαιεύει ο Μπουζούκης! Ούτε θα γίνει ο Άρης εργαλείο στα επικοινωνιακά παιχνίδια των πρώην και νυν χαλίφηδων. Ο Άρης θυμίζω είχε ζητήσει επισήμως ξένους διαιτητές στα ντέρμπι αλλά ξέρετε όλοι που τον έγραψαν. Τώρα μη το πιείτε… λουστείτε το!

ΥΓ Όπως ο Γιουνές σε μια άτυχη στιγμή έτσι και ο Σιώπης τώρα είναι που θέλει την αγκαλιά του club. Την τρέλα του, τον χαρακτήρα του, τα τρεξίματα και το πάθος που έβγαλε χθες τα έχει ανάγκη ο Άρης.